ادعاهای گمراه‌کننده درباره ناسا، دست خدا و علائم ظهور

در شبکه‌های اجتماعی ویدیویی منتشر شده با این ادعا که ناسا، با کشف سحابی دست‌خدا به علائم ظهور اشاره کرده است:

«حتی ناسا داره از علائم ظهور میگه، اون وقت شما به من می‌گید چرا از نشانه های آخر از زمان و ظهور حرف می‌زنی. کف‌دستی که توی آسمون ظاهر می شه، یکی از نشانه‌های حتمی قبل از ظهوره. کف‌دست، آره، یه چیزی شبیه کف‌دست توی آسمون ظاهر می‌شه و خوشبختانه از سال ۲۰۰۹، این علامت توسط رصدخانه پرتو ایکس چاندرا شناسایی شد و جالبه که حتی ناسا آمریکا اسمش رو گذاشته Hand of God یا دست خدا. این سحابی جذاب که ۱۵۰ سالی نوری وسعت داره دارد وسطش یه تپ اختر یا ستاره نوترونیه که به خاطر سرعت چرخشش، انرژی به اطراف پرتاب میکنه که ساختاری شبیه یک دست کیهانی بزرگ به وجود میاد، ستاره شناسا برآورد کردن که این پدیده ۱۷ هزار سال نوری از ما فاصله دارد».

این اولین بار نیست که چنین ادعایی در شبکه‌های اجتماعی و وب‌سایت‌های مذهبی منتشر می‌شود (لینک۱، لینک۲، لینک۳، لینک۴، لینک۵، لینک۶)

مبنی این ادعا و ارتباط این موضوعات به هم این است که گروهی از شیعیان با استناد به حدیثی از امام صادق که در صفحه ۲۳۳ از جلد ۵۲ کتاب بحارالانوار آمده بر این باورند که در زمان ظهور امام دوازدهم شیعیان «کف دستی» در آسمان ظاهر خواهد شد.

آیا ناسا تا به امروز اشاره‌ای به «نشانه‌های ظهور» کرده است؟

خیر، جستجو‌های ما نشان می‌دهد که تا کنون هیچ گونه اظهارنظر رسمی از سوی آژانس فضایی آمریکا، ناسا در مورد آنچه در ادبیات مذهبی به عنوان «نشانه‌های ظهور» امام دوازدهم شیعیان نامیده می‌شود، مطرح نشده است.

در این ویدیو و به عنوان سند، تصویری از یکی از مقالات وب‌سایت ناسا با تیتر «یک تپ‌اختر جوان دستش را نشان می‌دهد» (A Young Pulsar Shows Its Hand) دیده می‌شود. اما در این مقاله هیچ اشاره‌ای به علائم ظهور نشده و به هیچ باور دینی یا غیر دینی در تایید و یا رد وجود یا عدم وجود خدا اشاره نشده است.

از سحابی دست خدا چه می‌دانیم؟

سحابی دست خدا یک «سحابی باد تپ‌اختری» است که از انفجارهای تپ‌اختر PSR B1509−58 در فاصله حدود ۱۷ هزار سال نوری از زمین در صورت فلکی پرگار (Circinus)، ایجاد شده است.

تپ اخترها pulsars ستارگانی فوق‌العاده متراکم هستند که تقریباً به‌طور کامل از نوترون‌ها تشکیل شده‌اند و قطری تنها در حدود ۲۰ کیلومتر (۱۲ مایل) یا کمتر دارند. این ستارگان با سرعت بسیار زیاد چرخش می‌کنند و پالس‌های مداومی از انرژی تابشی به همراه خطوط میدان مغناطیسی قوی منتشر می‌کنند.

سحابی «دست‌ خدا» برای نخستین بار در سال ۱۹۸۲ و در هنگام کشف تپ‌اختر PSR B1509−58 از سوی رصدخانه پرتو ایکس اینشتین شناسایی شد. این سحابی ساختاری پیچیده از گاز و غبار، شبیه به دست انسان دارد.

در اولین پاراگراف مقاله‌ای که وب‌سایت ناسا با تیتر «یک تپ‌اختر جوان دستش را نشان می‌دهد» در سال ۲۰۰۹ منتشر کرده نوشته شده است:

«آیا می توانید شکل یک دست را در این تصویر جدید اشعه ایکس ببینید؟ دست ممکن است شبیه اشعه ایکس از مطب پزشک باشد، اما در واقع ابری از مواد است که از ستاره ای منفجر شده است».

آیا آن‌گونه که گوینده ویدیو ادعا می‌کند «سحابی دست خدا در آسمان ظاهر شده است»؟

تپ‌اخترها، PSR B1509-58 جوان است. نور حاصل از تولد سحابی «دست خدا»، برای اولین بار حدود ۱۷۰۰ سال پیش، تقریبا سه قرن پیش از ظهور اسلام به زمین رسیده و با چشم غیر مسلح و حتی با تلسکوپ‌‌های رایج نیز قابل مشاهده نیست. آنچه در تصاویر ناسا و دیگر سازمان‌های فضایی از این سحابی ثبت شده در واقع حاصل تصویربرداری در رصدحانه‌های مجهز به تلسکوپ‌های پرتو ایکس است که با اختصاص دادن رنگ‌های متفاوت به طول موج‌های ثبت‌شده به دست آمده است.

نام‌های گذاری‌های ناسا

نام‌گذاری‌هایی که از سوی سازمان‌هایی مانند ناسا انجام می‌شود، صرفا استعاره‌هایی هستند که برای توصیف ظاهر یا شکل یک پدیده نجومی انتخاب می‌شوند. این نام‌گذاری‌ها معمولا بر اساس شباهت بصری پدیده‌ها به اشکال یا مفاهیم آشنا در ذهن انسان انجام می‌شود که نمونه‌ای از پدیده‌ پاریدولیا (Pareidolia) است.

پاریدولیا، توهم قانع کننده‌ای است که در آن افراد در مواجهه با محرک‌های مبهم یا تصادفی، تصاویری معنادار مانند چهره‌ها یا اشکال آشنا را تشخیص می‌دهند. به‌عنوان مثال، دیدن چهره در ابرها یا شنیدن کلمات در صداهای پس‌زمینه نمونه‌هایی از پاریدولیا هستند.

پاریدولیا به‌عنوان نوعی از آپوفنیا (Apophenia) شناخته می‌شود که تمایل به یافتن الگوها یا معانی در داده‌های تصادفی یا بی‌ربط است.

در ادامه چند نمونه از مشهورترین نام‌گذاری‌های ناسا بر روی سحابی‌های مختلف در آسمان را می‌بینید.

• سحابی چشم خدا (Helix Nebula) که به NGC 7293 نیز معروف است، به دلیل شباهت آن به چشم انسان به این نام خوانده می‌شود. تصاویر آن تداعی‌کننده یک چشم بزرگ و درخشان در آسمان است.

سحابی خرچنگ (Crab Nebula) که بقایای یک ابرنواختر است، به دلیل ساختار رشته‌ای و پیچیده‌ای که دارد به پاهای خرچنگ تشبیه شده‌است.

سحابی مرغ دریایی (Seagull Nebula) که با نام IC 2177 شناخته می‌شود، به دلیل ساختار گسترده و بال‌های خود، شباهت زیادی به یک مرغ دریایی در حال پرواز دارد.

سحابی پروانه (Butterfly Nebula) که با نام NGC 6302 شناخته می‌شود، شکلی شبیه به پروانه‌ای با بال‌های گسترده دارد.

سحابی کله‌ اسب (Horsehead Nebula) که بخشی از ابر مولکولی جبار است، به دلیل شباهت ظاهری‌اش به سر یک اسب، به این نام شهرت یافته است.

از این رو با توجه به اطلاعات موجود فکت‌نامه به این ادعا که «ناسا با کشف سحابی دست خدا به علائم ظهور اشاره کرده است» نشان «گمراه‌کننده» می‌دهد.